Auxerre-Ajax

Auxerre-Ajax op een gure herfstavond.



Je schrikt van de fan
Die je op de klapstoel ziet
Roodwitte sjaal
Twee biertjes teveel
Je voelt je kut
Kutter dan hij

Je schrikt van de man
Die je in de aanval ziet
Is dit de spits
Die je ooit hebt gescout
En faalt ie net als jij?

En de aanval strandt
De match is voorbij
Je staat eenzaam onderaan
Wat je ook zegt
Wat je ook doet
Je weet diep in je hart
Het komt noooooooit meer goed


Je schrikt in de kroeg
Als je je passepartout betaalt
Is dit de prijs
Voor dat oudgriekse lijk
Van een club zoals jij?

En de aanval strandt
De match is voorbij
Je staat eenzaam onderaan
Wat je ook zegt
Wat je ook doet
Je weet diep in je ha-ha-ha-ha-hart
Het komt nooooooooooooooit meer goed

Tröckener Kecks na Auxerre-Ajax

De tirannie verdrijven

Ze bestaan. Echt, ze bestaan. Mensen die vandaag niet kijken. Mensen die niet van voetbal houden. Je kent ze niet, maar Nederland gaat gebukt onder de anti-voetbalterreur van een selecte groep van ongeveer vier miljoen Nederlanders-zonder-leven die niet kijken.

Een voorbeeld hiervan is de de adjunct-directrice van het Cambreur College uit Dongen. Ze heet Helga, een Duitse naam overigens, heeft een kekke crea-bril en een pittig opgestoken roodharig kapsel. Dan weet je het wel: zo'n intens vervelende akela die uit frustratie over haar suffe leven andere mensen het licht in de ogen niet gunt.

Helga heeft in al haar wijsheid bedacht dat de diploma-uitreiking plaats zal vinden op het meest historische moment van de 21e eeuw: 16.00 uur, gelijktijdig met Nederland - Brazilië. Verwoede pogingen van leerlingen en ouders om de uitreiking twee uur naar voren te halen zodat iedereen de wedstrijd kon volgen liepen op niets uit: Helga bleef onvermurwbaar. Haar argumenten? "Wij hadden ook niet verwacht dat Nederland zo ver zou komen, je kijkt het hele jaar door voetbal en je krijgt maar één keer je diploma, en de wedstrijd kun je na afloop wel terugkijken op uitzending gemist". Ja. Dit zei ze echt. En dit soort mensen heeft stemrecht. Sterker nog, ze besturen een school waar de toekomst van ons land zit!

Allereerst: "Wij hadden ook niet verwacht dat Nederland zo ver zou komen'. Sorry? Zelfs mijn tante Annie had Nederland - Brazilië als kwartfinale, en iedereen die vanaf de loting wat anders dacht heeft geen verstand van voetbal. Natúúrlijk komen we zo ver! We worden wereldkampioen, hoe vaak moet ik dat nog vertellen?! En dan dat 'hele jaar door voetbal en één keer diploma' verhaal. Tranen springen me in de ogen. Het hele jaar zit je op school, je in het schompes te werken voor die examens. Werkstukken maken over löss-grond in Zuid-Limburg, de DNA-structuur van een madeliefje uit je hoofd te leren of wéér een of ander kunstzinnig voorwerp te analyseren. Eindelijk. Je hebt het gehaald.

Het hele jaar door gewerkt. Bloed, zweet en tranen. En dan is één keer in dat jaar....wat zeg ik, één keer in twaalf jaar...een kwartfinale-wedstrijd op het WK. En dan moet je in zo'n benauwde aula gaan luisteren naar een leuterverhaal van Helga, die het heeft over de goede samenwerking, prestaties en blablablabla. Zit iedereen dan met een gezicht als een oorwurm, terwijl iedereen in Nederland kijkt naar een historisch moment. Nederland - Argentinië in 1998 was de wedstrijd van mijn jeugd. Nooit zal ik vergeten hoe Bergkamp scoorde, en ik wist: dit is een historisch moment. Wat voor harteloze tiran moet je zijn om díe scholieren misschien wel dé wedstrijd van hun jeugd te ontnemen.

Het ergste argument was nog wel: "Dan kijk je het later maar terug op uitzending gemist". Sorry, maar hier breekt mijn oranje klomp. Sterker nog, mijn leeuwenhose zakt hier van af. Hoe KUN je überhaupt zoiets zeggen? De samenvattingen van de Jupiler League, díe kijken we terug op uitzending gemist. Maar Nederland - Brazilië toch zeker niet!

Wat moet je later tegen je kleinkinderen zeggen als ze vragen "Opa, waar was u toen Heitinga met een omhaal scoorde in de laatste minuut tegen de Brazilianen?" Ik zie die scholieren daar al zitten met een beschaamd gezicht: "Nou kleinzoon, ik zat in de aula van het Cambreur College te luisteren naar de mening van mijn rector over Marieke van Havo5. Maar toen ik het later terugzag op uitzending gemist riep ik 'olé!'". Elke kleinzoon zou in huilen uitbarsten en zich doodschamen voor zo'n kansloze opa.

Helga is niet de enige landverraadster in ons hete kikkerlandje. Meer broeders gaan gebukt onder het despotisme van vervelende werkgevers die aankomen met drogredenen als 'er moet gewoon doorgewerkt worden' en 'we gaan toch niet zeker vrij nemen voor elf mensen die achter een bal aanrennen en als ze die eenmaal hebben, dan schoppen ze 'm weer weg!' (Na die laatste opmerking hebben ze vaak zo'n blije glimlach van 'haha, ik heb een leuke invalshoek hè?' Niets zeggen, meewarig neeschudden en weglopen is het devies.)

Tijdens wedstrijden als Nederland - Brazilië zitten er honderden helpdeskmedewerkers verplicht te wachten op telefoontjes die niet komen. Niemand belt. Iedereen kijkt Nederland.

Laten we voortaan, tijdens elke belangrijke wedstrijd waar bijna het hele land naar kijkt, een moment van stilte in acht nemen voor vrienden, kennissen en familie die niet mogen kijken van mensen-met-macht-maar-zonder-hart. Net dat moment voor het Wilhelmus, en speciaal voor hen zingen we dan ook het zesde couplet, en in het bijzonder de laatste twee regels: "De tirannie verdrijven, die mij mijn hart doorwondt." Denk daar maar eens aan, Helga aus Dongen. En als Nederland scoort, laten we dan extra hard juichen. Zo hard, dat ze ons tot in Dongen kunnen horen. Opdat wij niet vergeten.

Thijs' Schnabbel op AjaxTalk, ehh AjaxLife. Helga komt van Wikipedia

Winnen met de Twentse slag

Eigenlijk is het maar vervelend, elke wedstrijd makkelijk winnen met minstens drie goals verschil. Ten eerste ontbreekt altijd de spanning, ten tweede mis je de euforie omdat je tóch minimaal drie goals verwacht en buiten dat sluipt de gemakzucht er naar verloop van tijd altijd in.

Zo ook afgelopen zondag. Al 9 wedstrijden op rij hebben we onze wedstrijden makkelijk gewonnen, en natuurlijk zou ADO-uit geen probleem worden in onze weg naar de glorieuze landstitel. Terwijl ik de zaterdagavond goed had doorgehaald in de Melkweg stond ik braaf om 12.28u op om even brak op de bank te gaan liggen voor het doelpuntenfestijn wat ADO - Ajax zou worden. Twente had een dag eerder al met 0-2 in Venlo gewonnen, dus ik had er al niet zo'n zin in. Alweer verder kijken naar volgende week, of eigenlijk de midweekse speelronde met AZ - FC Twente op het programma. Moet het daar toch gaan gebeuren, dus geef ons vast die drie punten en move-on to the next one.

In de 6e minuut ging ik even koffie zetten en een lekker paasstrokbroodje-met-kruidenboter in de oven gooien. Wat mailtjes checken op m'n telefoon en met een half oog naar de wedstrijd kijken. De eerste helft kabbelde voort, ADO kreeg twee grote kansen maar dat deed me niks, wij scoren toch nog wel drie keer.

Rust. Nog maar een karakteristiek Haags bakkie pleuâh, en me opmaken voor een tweede helft waarin Ajax vast een tandje zal bijschakelen. Even wat sneller rondspelen en die bal ligt achter Zwinkelmans, of hoe die gozer in het doel van ADO ook heet. Ken mij het schelen.
"Hehehehe", ik verslikte me in de koffie. Moet je die sufferd van ADO zien, wil hij de bal naar voren schieten, pleuâht hij over z'n eigen potâh en geeft een corner weg. Haha, die gasten kunnen echt niet voetballen..

De 60e minuut. Ik begon wat onrustiger te worden, volgens mij was het toch echt de bedoeling dat dit een makkelijke overwinning werd? En die kansen, waar blijven die eigenlijk? Er overkwam me een gevoel dat 'dat doelpunt wat toch wel zou vallen' straks helemaal niet zou vallen. Ik ging maar even rechtop zitten en zette het geluid iets harder, komop Ajax!

75e minuut, de reservekeeper van ADO krijgt rood en een veldspeler moet in het doel. Nog één Haags kwartiertje. Thank God, nu rossen we gewoon op doel en dan zit-ie erin. Maar wat ik verwachtte gebeurde niet: eindeloos gebrei en het lukte niet om de bal naar elkaar over te...Pasen. 80e minuut, het geluid staat inmiddels op standje 85. Ros verdomme nou eens een keer op die kutkeeper van ze, je gaat het toch niet menen dat we hier onze laatste kans op de titel weggooien? In fucking Den Haag?

Inmiddels staat het zweet in m'n bilnaad, zit ik letterlijk met de handen in het haar en begin ik harder tegen de televisie te schreeuwen. Het besef dat het voor het wedstrijdverloop niks uitmaakt of ik enerzijds rustig op de bank zit, of anderzijds me als een maniakale gek sta te gedragen is allang verdwenen. Geluidsniveau 90, hoe spannender een wedstrijd, hoe harder ik het geluid zet, al is het maar zodat ik het commentaar nog kan horen door mijn eigen geschreeuw.

88e minuut, de grap heeft nu wel lang genoeg geduurd Ajax. Corner, bal komt voor, keeper bokst de bal weg, wordt ingeschoten, van de doellijn gehad. "OOOHHHWWWWWW", een brul die door drie muren heengaat, ik sla hard op de tafel. Waar ik een uur geleden nog als een slome koalabeer op de bank lag te chillen was ik nu een opgewonden Tasmaanse duivel die niet meer wist waar hij het moest zoeken.
Blessuretijd, zeven minuten. Scoor nou Ajax, alsjeblieft, puntverlies betekent een kutweek. Het geluid staat inmiddels op 100, maximaal niveau. De buren, de hele straat, kan het commentaar van Leo Driessen horen.

Ik ben niet te benijden. *Ring*, telefoon gaat. Welke idioot belt er in godsnaam in de 90e minuut, is-ie nou helemaal belatafeld? Ik zie dat het m'n stapmaatje is, maar op dit moment ben ik niet in staat om een gesprek over de night-before te voeren.
91e minuut, Enoh kopt over. 92e minuut, schot Vertonghen geblokt en corner. De wedstrijd volg ik allang staand, terwijl ik met mijn hoofd door de tv wil beuken om zelf het veld op te rennen en de bal erin te knallen. Mijn goedbedoelde 'komopnou'-kreten zijn getransformeerd tot een wanhopig piepend 'alsjeblieft, laat het ons nu eens meezitten'-stemmetje.
93e minuut, ik ben de wanhoop nabij. Het einde der tijden nadert, de totale apocalyps is aanstaande. 0-0 bij ADO zou een mokerslag zijn en m'n hartslag tikt de 180 aan. Het is nu of nooit, de laatste strohalm of de totale afgang.
Corner, Rommedahl schiet in, ADO werkt weg, Urby pakt de bal op, in een roes volg ik de bal, Alderweireld krijgt de bal, schiet, en ik kan me niet herinneren harder op een goal gehoopt te hebben, maar met een fantastische boog zeilt de bal tegen het net. Die miniseconde dat ik de bal tegen het net zie verdwijnen voel ik mij de gelukkigste man op aarde, ik bal m'n vuisten, spring omhoog en er volgt een secondenlange oerbrul terwijl ik rondjes door de huiskamer ren. "JAAAAAAA, FUCK JAAAAAA!!!"
Ik wil bellen, mensen bellen om "JAAAA!!" te roepen want ik ben in m'n eentje. Intussen slaat de onderbuurman met een bezem tegen zijn plafond aan, want zijn paasbrunch lijkt hevig verstoord te worden door het geluid van een aangeschoten brullende olifant. Niets is minder waar, het is een doelpunt van Toby Alderweireld! Ik tril nog te erg waardoor ik de juiste toetsen niet kan vinden en gooi de telefoon weer op de bank. Nog een paar minuten volhouden!

Eindelijk, affluiten, 0-1. Ik val achterover op de bank, en met wijde ogen tuur ik naar het plafond. De 70 ga ik niet halen als Ajax vaker op deze manier gaat winnen, maar het maakt me niks meer uit. Gewonnen, ik ben zelden zo opgelucht en blij geweest. De rest van de dag loop ik met een glimlach van oor tot oor door het huis. Dat heerlijke geluksmoment neemt niemand me ooit nog af, en dit is zoveel mooier dan al die 0-5 overwinningen bij elkaar. 0-1, na een schijtwedstrijd van jewelste bij ADO, onterecht, na een lucky shot, I couldn't care less. Of we kampioen worden zien we later wel, maar we zijn nog in de race.

Winnen met de Twentse slag, I love it!

Thijs in het ADO - Ajax-topic

Crash 5

Turn off your phones, call in sick to work, lock up your wife/husband/gf/bf/cat/dog/parole officer, and start posting! AjaxTalk is back online!

Here's a picture of the super reliable, fail-safe, childproof server on which our beloved forum runs:

Crash 4

We expect to be up and running again on Wednesday.

We verwachten woensdag weer online te zijn.

666

AT'isten, hou vol!

Waarde AT'isten,

Waar Ajaxtalk zich momenteel in een diepe crisis bevindt (zijn we ooit zes dagen achter elkaar offline geweest?) wil ik graag de parallel trekken met ons aller Ajax. AFC Ajax, niet zes dagen, maar zes jaar geen kampioen geweest.

Gisteren was een mooie dag in het leven van een Ajacied. We roken bloed, de Arena kolkte, en we gaven PSV een heerlijk pak slaag. Eerst wat spanning, en daarna schitterende doelpunten. De aanvoerder van PSV leek nogal op z'n teentjes getrapt en met bedroefde gezichtjes togen onze gemoedelijke vrienden uit het zuiden huiswaarts.

AT'isten, er gloort hoop aan de horizon! Ajax heeft al zeven wedstrijden op rij gewonnen, met een doelsaldo van 24-1. Het succes is aanstaande, de titel wacht. En als 'ie dit jaar niet komt, dan toch zeker volgend jaar.

Na zes dagen, en zes jaar van totale wanhoop wacht ons de glorieuze eindoverwinning. Ajax komt terug, AjaxTalk komt terug. Zo snel mogelijk. Houd moed!

Crash 3

PCextreme.nl restored a backup of the forum, but it died right away. They've gone home for the weekend, so we can't do anything until Monday :(

PCextreme.nl heeft een backup teruggezet, maar die was meteen weer dood. Ze zijn in het weekend niet bereikbaar voor ons, dus tot maandag kunnen we niks uitrichten :(

666

Crash 2

Looks our web host found a backup. Stay tuned.

Forumbackup in zicht! Stay tuned.

666

CRASH!!!

Fellow AT'ists,
Sunday afternoon we beat Sparta, but the forum started acting up. On monday the database with the forum posts crashed beyond repair.
All backup files that we could get our hands on were as broken as the forum itself, so we have to wait for our web hosts to dig up a backup from their archives.
We'll try to resurrect the forum before the Ajax-PSV game, but we have to wait until we get a copy of our database from our web host and we don't know how long that will take.

Hallo AT'isten,
Zondagmiddag wonnen we van Sparta maar begon het forum raar te doen, en maandag was de database waarin alle posts staan niet meer te redden.
Alle backups die we konden vinden bleken net zo kapot als de site zelf, dus onze webhost moet een backup uit z'n archieven opvissen.
We proberen het forum voor Ajax-PSV weer in de lucht te krijgen, maar we moeten wachten tot we een backup van onze host hebben en we weten niet hoe lang dat gaat duren.

De blog en de nieuws/teletekst/nieuwspagina's zijn niet afhankelijk van de forumdatabase dus die zijn gewoon bereikbaar.

666

Juventus-Ajax in the city that always sleeps

Ja! 'tis weer zover! Een Europese uitwedstrijd! En zoals altijd gaat deze trip weer bol staan van spanning, sensatie, hooligans, blikjes bier en veel geschreeuw en wol. Deze keer bepaalde de UEFA dat ons aller Ajax Turijn aan moest doen, en waar Ajax is, zijn wij, dus Turijn here we come!

De loting was al een mooi moment. Waar iedereen in Amsterdam en omstreken nog volkomen ziek was van die ontzettende kutpot tegen Anderlecht (ik ook) werd er bovendien gezeurd op het feit dat we nu geen makkelijke tegenstander konden krijgen. Nou, fuck die makkelijke tegenstanders. Na jaren van Dinamo Zagreb, MSK Zilina, Slavia Praag en Slovan Bratislava was ik wel toe aan een iets sterker recept. Dus toen één of andere pipo van de UEFA het kaartje met Juventus uit het balletje haalde sprong ik juichend op, om mezelf daarna te vermanen en als een Tasmaanse duivel mijn ticket naar Italië te boeken. Ryanair.com stond uiteraard al open dus binnen twee minuten waren de retourtickets naar Milaan-Bergamo geboekt, voor 30 euro.

Woensdag 24 februari, eerst naar Eindhoven. Op Eindhoven CS aangekomen eerst met de bus langs vervallen industriegebieden, alsof je door een mistroostige buitenwijk van Kiev rijdt. Je leert het leven waarderen als je in Eindhoven bent, zegt men wel eens, en dat kan ik onderschrijven. God, wat ben ik blij dat ik hier niet woon! Uiteraard had het vliegtuig weer eens vertraging, dus we kwamen pas om 19.15u aan op Bergamo Aeroporto. We moesten opschieten, want anderhalf uur later stond Inter-Chelsea 55 km verderop op het programma en veel tijd hadden we niet te verliezen. Dus hop, huurauto geregeld en met een rotvaart naar het Stadio de Guisseppe Meazza, beter bekend als het stadion van Inter/AC Milan. 20.37u zagen we eindelijk de stadionlichten, de auto zo dicht mogelijk bij het stadion geparkeerd en we renden als dollen richting het stadion. Natuurlijk hadden we totaal niks voorbereid dus moesten we in die 5 minuten nog ergens kaarten zien te regelen. Er waren nog enkele kaarten op de eretribune beschikbaar, voor 160 euro per stuk. Uiteraard is dat voor ons een klein bedrag wat we dagelijks wel uitgeven, maar als je slechts 69 euro voor een kaartje Ajax-Juventus hoeft te betalen zou het natuurlijk een gotspe zijn om dubbel zoveel te betalen voor één of andere achtste finale in de Champions League. Dus lekker afdingen in het Italiaans (we will only pay 50 euro.) en wat flirten en sjansen met de dame achter het loket en we hadden de kaarten voor 50 euro per stuk. Juichend naar binnen gerend, want het was natuurlijk wél een top-affiche! In de 2e minuut kwamen we binnen, in volle sprint, en als we niet af hadden geremd waren we op de schoot bij José Mourinho geëindigd. Terwijl we de eerste 10 seconden met grote ogen om ons heen keken (de bovenste ringen kon je al slecht zien door een soort mist in het stadion) scoorde Inter de 1-0 en vlogen er 8000 idioten in ons nek die dingen riepen als 'GOAL!' en 'OHEUEHUEHELHEUHEHEHE'. (Of iets dergelijks, kan het ook verkeerd verstaan hebben) Aangezien we na het vieren van het doelpunt nog steeds in het beeld van enkele Italianen stonden gingen we maar op het trapje zitten, want vrije plaatsen zagen we niet. Één Italiaan van een jaar of 60 vond blijkbaar dat ik geen mooie jas aanhad, want hij begon er luid schreeuwend aan te trekken. Blijkbaar moesten we ergens anders gaan zitten. Stewards verwezen ons door naar een ander vak waar we rustig de wedstrijd konden bekijken. Naast ons Italiaanse gesoigneerde bazen met jassen die meer weg hadden van een slaapzak en zo'n hippe zonnebril. Als parmantige haantjes met zogenaamd veel stijl en klasse wisten ze elke beslissing van de scheidsrechter uit te leggen als 'cazzo', 'stronzo', en 'merda'. Je kunt zeggen wat je wil, maar het klinkt toch wat mooier dan kut en poep. Chelsea kwam nog op 1-1, Inter direct daarna op 2-1 en het Pazza Inter Amala klonk na de wedstrijd door het stadion. Twee van de beste teams ter wereld, in een voetbaltempel, met 76.000 uitzinnige tifosi op de tribune, er waren wel eens woensdagavonden in mijn leven die minder spectaculair waren. En dat was nog maar het begin, want Inter-Chelsea was natuurlijk maar een laf voorgerechtje in het gastronomisch hoofdgerecht dat Juventus-Ajax heet, en daar kwamen we voor!

Na 1,5 uur vast te hebben gestaan in het verkeer kwamen we eindelijk Milaan uit en reden we richting Turijn. In de auto kwamen we erachter dat je tot 22u kon inchecken in het hostel, en dat is een redelijk vervelend bericht als je om 00.30u nog 110 km naar Turijn moet rijden. Turijn, het Almere van Noord-Italië, het Zoetermeer van de Mediterrannée, the city that always sleeps. Ahjoh, Ajax speelt er, dus lekker boeiend wat voor stad het is! Aangekomen bij het hostel toch even proberen, aanbellen, en een goedlachse Italiaan op crocs (dat je daar in modeland Italië niet voor in het gevang wordt gegooid is me een raadsel) deed open. "Ah, Holland! Rijkaard, Gullit!". Toch eens leuk om wat andere namen te horen dan altijd maar weer dat "Ah, Holland! Ajax! Bakircioglu, Sno!" wat je overal in het buitenland weer voor je kiezen krijgt. Terwijl ik klaarstond om hem een ros te verkopen als hij het in z'n hoofd haalde om me te paaien met 'allemachtig prachtig' wees hij ons naar onze kamer. Eerst slapen, morgen matchday.

Donderdagochtend eerst omwisselen bij het stadion, toen ontbijten bij de Carrefour, en daarna naar ons andere hostel rijden, want blijkbaar moet je die dingen eerder vastleggen dan vijf dagen vantevoren. Het was een tropische 13 graden, de zon scheen, Bella Italia! Hier doe je het toch allemaal weer voor. Gezellig kletsend flaneerden we door de straten van Turijn, parel van de Piemonte. Eerst een paar lekkere cappucino's drinken op het terras, terwijl we ons vergaapten aan al het moois wat vrouwelijk Italië ons te bieden had. De ene vrouw nog geplamuurder dan de andere, en stiekem moesten we ook lachen om de nichterige kledingstijl van de gemiddelde Italiaanse man. Dan mogen ze wel op dezelfde manier naar ons kijken zoals wij naar Roemenen kijken in Nederland ('haha, wat een schooiers') maar wij behouden tenminste onze mannelijke trots, en dat kun je van die verwijfde mamakindjes niet zeggen. Ja hoor, om 13u de eerste Juventus-fan gespot. Op uggs. Serieus, ik verzin dit niet. Oorbelletje in, haar gestyled met 4 liter gel, voetbalshirtje aan en lopend op zwarte uggs. Het is dat geweld geen oplossing is, anders zou je zo'n figuur met plezier facedown van de Palazzo Madame afgooien. Ho ho ho, gaat dat niet te ver? Nee!

Rond 15.30u begint de gemiddelde Nederlander toch wel dorstig te worden, zo ook wij. Helaas is Italië niet echt het borrelland bij uitstek, sterker nog, Italianen staan bekend om hun laffe zuipgedrag. Logisch ook als je hun uiterlijk en kledingstijl ziet. De enigen die er wat van wensten te maken waren Ierse immigranten die hier en daar een Irish Pub hebben opgezet, en laat dat nou de plek zijn waar alle Ajacieden zich verenigden. Aangezien wij toch interesse hadden in de Italiaanse cultuur, mores en tradities kochten we in een supermarkt lokaal regiobier, puur om de arme bierbrouwers te steunen in hun strijd tegen de kapitalisten. Terwijl we die opdronken genoten we van de sfeer die een typische Europese uitwedstrijd met zich meebrengt, zoals het roepen van 'Suk suk suk!!' naar elke Aziaat die voorbij komt lopen. Mooi om de tand des tijds aan je voorbij te zien gaan, tijdens mijn eerste Europese uitwedstrijd was elke moslim namelijk nog 'Osman Bin Laden' en later ging het via Shinji Ono dus naar Suk. Smaak, stijl, klasse en een goed gevoel voor humor zijn facetten die je de gemiddelde dronken Ajacied niet kunt ontzeggen.

Na een tijd kwam de wedstrijdspanning, en dat merk je. De Italiaanse caribinieri kwam nadrukkelijker in het straatbeeld, en de geruchten over Juventus-aanhangers en meereizende ADO-supporters namen toe. Terwijl het wachten was op het 'los gaan', gingen wij met de tram naar het stadion. Daar aangekomen was alles nog redelijk rustig, en naar later bleek hadden we geen kwartier later moeten komen omdat er een hevige veldslag werd geleverd tussen Ajax-hooligans en een Uggs-leger van Italiaanse gaylords aangevuld met wat Haagse tokkies. Goed, dat zal allemaal wel, tijd voor de wedstrijd! En wát voor een spektakelstuk werd het, het was werkelijk ongelofelijk. De 1700 meegereisde Ajacieden zagen de ene bal na de ander, op een gegeven moment was het zelfs zo dat er drie keer naar elkaar overgepasst werd. We moesten met 0-2 winnen om door te gaan, maar zo'n apotheose kwam er helaas niet. Na een spectaculaire 0-0 zonder noemenswaardige kansen lagen we eruit. Europa moet weer een half jaartje wachten op het circus Ajax. Na de wedstrijd in de regen terug naar het hostel, en je dan beseffen dat Italië weliswaar een schitterend land is met prachtige cultuur, maar dat er helaas zoveel Italianen wonen. Frankrijk heeft dat probleem ook al.

Vrijdagmiddag weer naar huis, want twee dagen later staat FC Utrecht-thuis op het programma, typisch zo'n wedstrijd die je waarschijnlijk wel weer gaat winnen met 4-0 ofzo door twee goals van Suarez, eentje van Van der Wiel en eentje van Rommedahl. Boeiend eigenlijk, Juve-uit, daar doe je het voor.

Woensdagavond en donderdagavond was een groot contrast. Inter - Chelsea in Milaan voor 76.000 toeschouwers, Sneijder, Drogba, Eto'o, Cambiasso, Terry, Lampard, Ballack, Anelka, de Europese top. Donderdagavond een bloedeloze 0-0, voor 20.000 man in een schijtstadion, in de regen, met geen moment aanspraak op een resultaat. Twee gevallen Europese grootmachten. Maar toch zie ik liever Alderweireld een klotebal geven op Enoh, dan Milito die een fantastische goal maakt. Want Inter, dat is Inter. En Ajax, dat is Ajax! Want dit is mijn club, mijn ideaal, dit is de mooiste club van allemaal. Europa, tot volgend jaar, wij zijn er weer bij!

Thijs in het Juventus-Ajaxtopic

plaatje: Wikipedia

Heerenveen-Ajax

Tsja, Heerenveen. Dat ultieme heikneuterige vind je daar nog overal terug, en dat is wel mooi. Toen ik in mijn wilde hooliganperiode nog met de trein naar uitwedstrijden ging merkte je na Zwolle al dat 'het volk' anders werd. Je reed als het ware terug in de tijd, en dat zag je terug in de kledingstijl en kapsels van de passagiers. Bij Steenwijk werd het al redelijk angstaanjagend en in Heerenveen was helemaal het einde zoek.

Je denkt: Heerenveen, grote subtopper, maar als je daar uitstapt op het 'centraal station' lijk je alsof je op het meest onbeduidende stationnetje van de Transsiberië-express bent aanbeland. Direct aan het station ligt het 'busstation' (dwz: een hokje waar de lijndienst Heerenveen - Tytsjerskeradeel éénmaal daags rijdt) en vervolgens loop je door een Anton Pieckachtige entourage richting het Abe Lenstra-stadion. Langs zo'n kanaaltje, met een 19e-eeuws ophaalbruggetje, door het 'uitgaansgebied' (twee kroegen), de 'grote winkelstraat' (Hema en Xenos), naar links en daar tussen al die eenvoudige houthakkershuisjes zie je ineens een GIGANTISCH STADION.

In het begin nog alleen op de wereld, maar als je dichter bij het stadion komt vervoeg je je tussen de onverstaanbare boeren, burgers en buitenlui die Fryslân rijk is. De mannen hebben er gewoon nog een snor en praten binnensmonds. Handen in de zakken, norse blik en een Oranje Unoxmuts op met 'KOUD HE?!'. De koeien zijn weer gemolken, en voordat ze met Tjibbe en Tjabbe de kroeg ingaan om een Beerenburger te drinken en te praten over de Elfstedentocht van '47 gaan ze eerst nog even naar het karakteristieke Heerenveen kijken.
Dat heerlijk Friese Heerenveen, wat zo prat gaat op de Friese identiteit. Volkslied, pomplebêr, en spelers met van die typisch Friese namen als Elyonossi, Papadopulos en Assaidi.

Eenmaal in het uitvak aanbeland fungeer je als een ware attractie voor de lokale inboorlingen die je aangapen en hoofdschuddend met elkaar praten over de teloorgang van de maatschappij. Voor de wedstrijd het Friese volkslied, waar uiteraard doorheengefloten dient te worden want we spelen in de Nederlandse competitie. Als je zonodig Friese volksliedjes wil gaan zingen richt je maar een eigen competitie op, dus *PRFRIETT*! Wederom alleen al mooi dankzij de hoofdschuddende Pake en Mem achter het plexiglas. Zodra een spreekkoor wat ergere woorden kent dan 'deksels' en 'verdraaid' staan er steevast wat ouden-van-dagen op om boos met hun armen over elkaar driftig nee te schudden in de richting van het uitvak. Gebreide trui aan, unox-muts op, omhoogkrullende snor: "Zo gaan wij hier in Heerenveen niet met elkaar om!"

Oh, is dat zo? Is Heerenveen wel dat brave voorbeeldclubje waar nooit onrust heerst? Heerenveen, de vaandeldrager van Friesland, die provincie waar nog de normen en waarden uit de jaren '50 van de vorige eeuw heersen? Gelul! In Friesland ging het al veel eerder mis dan in de rest van Nederland!
5 juni 754. Nee, niet het laatste kampioenschap van Ajax, maar een massale slachtpartij die een doldrieste kudde Friezen aanrichtten onder een groepje aardige mannen die de ongeletterde boertjes wat beschaving wensten bij te brengen. Met de moord op Bonifatius verloren de Friezen hun laatste onschuld, en dat maken ze heus niet goed door een slordige 1150 jaar later een voetbalclub op te richten die het zo moet hebben van normen & waarden.

Friesland, zaterdag komen wij. Die Bonifatius kan ons geen reet schelen, maar de 5-2 gaat gewroken worden.

Thijs, Heerenveen-Ajaxtopic

foto: www.frieslandholland.nl