De tirannie verdrijven

Ze bestaan. Echt, ze bestaan. Mensen die vandaag niet kijken. Mensen die niet van voetbal houden. Je kent ze niet, maar Nederland gaat gebukt onder de anti-voetbalterreur van een selecte groep van ongeveer vier miljoen Nederlanders-zonder-leven die niet kijken.

Een voorbeeld hiervan is de de adjunct-directrice van het Cambreur College uit Dongen. Ze heet Helga, een Duitse naam overigens, heeft een kekke crea-bril en een pittig opgestoken roodharig kapsel. Dan weet je het wel: zo'n intens vervelende akela die uit frustratie over haar suffe leven andere mensen het licht in de ogen niet gunt.

Helga heeft in al haar wijsheid bedacht dat de diploma-uitreiking plaats zal vinden op het meest historische moment van de 21e eeuw: 16.00 uur, gelijktijdig met Nederland - Brazilië. Verwoede pogingen van leerlingen en ouders om de uitreiking twee uur naar voren te halen zodat iedereen de wedstrijd kon volgen liepen op niets uit: Helga bleef onvermurwbaar. Haar argumenten? "Wij hadden ook niet verwacht dat Nederland zo ver zou komen, je kijkt het hele jaar door voetbal en je krijgt maar één keer je diploma, en de wedstrijd kun je na afloop wel terugkijken op uitzending gemist". Ja. Dit zei ze echt. En dit soort mensen heeft stemrecht. Sterker nog, ze besturen een school waar de toekomst van ons land zit!

Allereerst: "Wij hadden ook niet verwacht dat Nederland zo ver zou komen'. Sorry? Zelfs mijn tante Annie had Nederland - Brazilië als kwartfinale, en iedereen die vanaf de loting wat anders dacht heeft geen verstand van voetbal. Natúúrlijk komen we zo ver! We worden wereldkampioen, hoe vaak moet ik dat nog vertellen?! En dan dat 'hele jaar door voetbal en één keer diploma' verhaal. Tranen springen me in de ogen. Het hele jaar zit je op school, je in het schompes te werken voor die examens. Werkstukken maken over löss-grond in Zuid-Limburg, de DNA-structuur van een madeliefje uit je hoofd te leren of wéér een of ander kunstzinnig voorwerp te analyseren. Eindelijk. Je hebt het gehaald.

Het hele jaar door gewerkt. Bloed, zweet en tranen. En dan is één keer in dat jaar....wat zeg ik, één keer in twaalf jaar...een kwartfinale-wedstrijd op het WK. En dan moet je in zo'n benauwde aula gaan luisteren naar een leuterverhaal van Helga, die het heeft over de goede samenwerking, prestaties en blablablabla. Zit iedereen dan met een gezicht als een oorwurm, terwijl iedereen in Nederland kijkt naar een historisch moment. Nederland - Argentinië in 1998 was de wedstrijd van mijn jeugd. Nooit zal ik vergeten hoe Bergkamp scoorde, en ik wist: dit is een historisch moment. Wat voor harteloze tiran moet je zijn om díe scholieren misschien wel dé wedstrijd van hun jeugd te ontnemen.

Het ergste argument was nog wel: "Dan kijk je het later maar terug op uitzending gemist". Sorry, maar hier breekt mijn oranje klomp. Sterker nog, mijn leeuwenhose zakt hier van af. Hoe KUN je überhaupt zoiets zeggen? De samenvattingen van de Jupiler League, díe kijken we terug op uitzending gemist. Maar Nederland - Brazilië toch zeker niet!

Wat moet je later tegen je kleinkinderen zeggen als ze vragen "Opa, waar was u toen Heitinga met een omhaal scoorde in de laatste minuut tegen de Brazilianen?" Ik zie die scholieren daar al zitten met een beschaamd gezicht: "Nou kleinzoon, ik zat in de aula van het Cambreur College te luisteren naar de mening van mijn rector over Marieke van Havo5. Maar toen ik het later terugzag op uitzending gemist riep ik 'olé!'". Elke kleinzoon zou in huilen uitbarsten en zich doodschamen voor zo'n kansloze opa.

Helga is niet de enige landverraadster in ons hete kikkerlandje. Meer broeders gaan gebukt onder het despotisme van vervelende werkgevers die aankomen met drogredenen als 'er moet gewoon doorgewerkt worden' en 'we gaan toch niet zeker vrij nemen voor elf mensen die achter een bal aanrennen en als ze die eenmaal hebben, dan schoppen ze 'm weer weg!' (Na die laatste opmerking hebben ze vaak zo'n blije glimlach van 'haha, ik heb een leuke invalshoek hè?' Niets zeggen, meewarig neeschudden en weglopen is het devies.)

Tijdens wedstrijden als Nederland - Brazilië zitten er honderden helpdeskmedewerkers verplicht te wachten op telefoontjes die niet komen. Niemand belt. Iedereen kijkt Nederland.

Laten we voortaan, tijdens elke belangrijke wedstrijd waar bijna het hele land naar kijkt, een moment van stilte in acht nemen voor vrienden, kennissen en familie die niet mogen kijken van mensen-met-macht-maar-zonder-hart. Net dat moment voor het Wilhelmus, en speciaal voor hen zingen we dan ook het zesde couplet, en in het bijzonder de laatste twee regels: "De tirannie verdrijven, die mij mijn hart doorwondt." Denk daar maar eens aan, Helga aus Dongen. En als Nederland scoort, laten we dan extra hard juichen. Zo hard, dat ze ons tot in Dongen kunnen horen. Opdat wij niet vergeten.

Thijs' Schnabbel op AjaxTalk, ehh AjaxLife. Helga komt van Wikipedia